Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε,
Ἐξοχώτατοι καί,
Ἐντιμολογιώτατοι ἄρχοντες, τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Μετά πολλῆς χαρᾶς ἀπεδέχθημεν τήν πρόσκλησιν διά τάς ἐκδηλώσεις τῆς “Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης” καί ἰδού! Εὑρισκόμεθα ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν εἰς τό πλαίσιον τῶν πολλῶν καί σημαντικῶν πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων. Εἶναι ἀληθές, ὅτι ὁ πολιτισμός τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους τυγχάνει πολύπλαγκτος καί πολυδιάστατος, καί ὡς ἐκ τούτου, ἐκτείνεται καί εἰς πτυχάς πέραν τῶν ὁρίων τοῦ ἀμιγῶς πνευματικοῦ περιεχομένου, αἱ ὁποῖαι, ὅμως, φανερώνουν τό βάθος καί τήν ἐμβέλειάν του.
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, καί τό κόσμημα, χρησιμοποιούμενον εἴτε ἐν τῇ λατρείᾳ τοῦ ἑνός καί ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὡς στοιχεῖον καί ἔργον τέχνης, ὑποδηλοῦν τήν εὐκοσμίαν τῆς Δημιουργίας, εἴτε διά καλλωπισμόν, ἀποκαλύπτει περιτράνως ὅλον τόν πολιτιστικόν περίγυρον τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς, μαρτυρεῖ περί τῆς ποιότητος τοῦ καλλιτεχνικοῦ αἰσθητηρίου ἑκάστης περιόδου καί περί τῆς ἱεραρχήσεως τῶν ἀξιῶν ἐν αὐτῇ.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, πολλάκις παρουσιάζεται ὑπό διαφόρων ὡς καταπολεμοῦσα τό κόσμημα καί τόν καλλωπισμόν. Εἰς τοῦτο κρίνομεν ὅτι ὑπάρχει μία παρερμηνεία. Ἀσφαλῶς καί ὁ Κύριος ἐποίησε τά πάντα “καλά λίαν”, τόν δέ ἄνθρωπον, ὡς κορωνίδα τῶν δημιουργημάτων, κατ΄εἰκόνα καί καθ΄ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Καί ἡ καλλιτεχνική δημιουργία καί ἡ χρῆσις ὑλικῶν στοιχείων διά τήν διακόσμησιν, ἡ ἔμπνευσις καί ἡ ἀποκάλυψις τοῦ βάθους τῶν πραγμάτων διά τῆς τέχνης, ἀποτελοῦν ἔκφρασιν τῆς θεοδωρήτου δημιουργικότητος τοῦ ἀνθρώπου, καί συμβάλλουν εἰς τόν πολιτισμόν καί τήν πνευματικήν ἀνάπτυξίν του.
Οὕτω ἡ Ἐκκλησία, κατά τά ἔτη τῆς κατά κόσμον εὐκλείας αὐτῆς, ἀλλά καί εἰς πᾶσαν περίστασιν, χρησιμοποιεῖ λειτουργικά σκεύη, ἱερά εὐαγγέλια, λειψανοθήκας, Σταυρούς εὐλογίας ἤ ἁγιασμοῦ, ἐγκόλπια καί ἄλλα, κεκοσμημένα μετά πολυτίμων λίθων καί ἐξαιρέτου τεχνοτροπίας, ἐνῷ διά τήν βιοτήν τῶν λειτουργῶν της, ἐκτός τῶν ἱερῶν στεγῶν, διδάσκει τήν ἀπλότητα, τή λιτότητα, τό ἀσκητικόν φρόνημα. Τοῦτο σημαίνει ὅτι δέν λατρεύεται τό δημιούργημα ὑπέρ τόν Δημιουργόν, ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά παραθεωροῦνται γενικῶς τά πολιτιστικά ἐπιτεύγματα. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀπορρίπτει τόν κόσμον ἀλλά τόν μεταμορφώνει, ἀναδεικνύει τόν ἄνθρωπον εἰς «Θεοῦ συνεργόν».
Εὑρισκόμενοι ἅπαντες ἐνταῦθα ταύτην τήν φθινοπωρινήν ἑσπέραν, ἀναγνωρίζομεν τόν ὑψηλόν πολιτισμόν καί τά ἐπιτεύγματα τῶν πατέρων μας, ὄχι μόνον, ὡς ἤδη προείπομεν, εἰς τήν διάστασιν τῶν πνευματικῶν τοιούτων, ἀλλά καί εἰς τήν ὑλικήν των μορφήν καί ἐξέλιξιν. Συγχαίρομεν, ὅθεν, τήν ὑμετέραν λίαν ἀγαπητήν Ἱερότητα, ἀδελφέ ἅγιε Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε καί Πρόεδρε τῆς “Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης”, ὡς καί πάντα τά στελέχη καί τούς πολυτίμους συνεργούς σας ἐν αὐτῇ, ὡς καί τό Βυζαντινόν Μουσεῖον Θεσσαλονίκης, διά σύνολον τό μέγα ἔργον καί τήν συμβολήν αὐτῶν εἰς τόν πολιτισμόν τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Οἰκουμένης, καί εὐχόμεθα ὅπως ἡ Καστροπολιτεία αὕτη διανέμῃ ἐς ἀεί φῶς ἐκ τοῦ ἀειφεγγοῦς Φαναρίου, ἀντανακλᾷ εἰς τά ὕδατα τοῦ Θερμαϊκοῦ τήν θερμουργόν ζέσιν πίστεως τοῦ Κερατίου, τοῦ Βοσπόρου καί τῆς Προποντίδος, τῶν κυκλούντων τήν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, καί συμβασιλεύῃ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν εἰς τόν αἰῶνα.
Εὐχαριστοῦμεν διά τήν προσοχήν σας.