Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί,
Εὐγενεστάτη κυρία Γενική Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐκλεκτοί Ὁμιληταί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Μέ ἰδιαιτέραν χαράν καί συγκίνησιν συμμετέχομεν εἰς τήν παρουσίασιν τοῦ ὡραίου βιβλίου «Μνήμη Μητροπολίτου Θεοδωρου-πόλεως Γερμανοῦ (1930 – 2018). Μαρτυρίες ἑωρακότων», τό ὁποῖον ἐξέδωκεν ἡ Ἱερά Μητρόπολις Δέρκων. Παρηκολουθήσαμεν μέ πολύ ἐνδιαφέρον τάς μεστάς εἰσηγήσεις διά τήν προσωπικότητα, τά χαρίσματα καί τήν πνευματικότητα, τόν βίον καί τήν προσφοράν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν Θεοδωρουπόλεως Γερμανοῦ. Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ Πόλει καί οἱ ἐν τῷ Σεπτῷ ἡμῶν Κέντρῳ, ἐνθυμούμεθα τήν ὁσιακήν μορφήν του, τήν ταπείνωσιν καί τήν ἁπλότητα τοῦ χαρακτῆρος του, τήν προσήνειαν, τήν ἀνιδιοτέλειαν καί τήν φιλανθρωπίαν του, τήν εὐλάβειαν καί τήν ἀσκητικότητά του. Ὡς εἴπομεν κατά τό τεσσαρακονθήμερον Μνημόσυνόν του, ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός «ἐβάδιζεν ἀνάμεσά μας, συμπνευματιζόταν, συνυπῆρχε, μετεῖχεν εἰς τήν ζωήν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, ἀλλά δέν ἦτο ἀκριβῶς εἷς ἐξ ἡμῶν. Ἦταν κάτι ξεχωριστό».
Ὁ μακαριστός ἀδελφός ἦτο γέννημα θρέμμα τῆς «Πονεμένης Ρωμιοσύνης» καί τῆς μαρτυρικῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Διηκόνησε μέ ὑποδειγματικήν ἀφοσίωσιν καί θυσιαστικόν πνεῦμα, καί μέ τό ἰδικόν του χάρισμα, τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἐπί 65 ἔτη ὡς διάκονος, πρεσβύτερος καί ἀπό τό 1972 ὡς ἐπίσκοπος, φορεύς τοῦ διακονικοῦ ἤθους τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς φιλοθεΐας καί φιλανθρωπίας της, βιῶν καί ἐκφράζων ἐμπράκτως τήν ἑνότητα τῆς πίστεως πρός τόν Θεόν καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον, πρός τόν κάθε ἄνθρωπον, τόν «ἀδελφόν», «δι᾿ ὅν Χριστός ἀπέθανεν» (Α’ Κορ. η’, 11).
Εἰς τόν πυρῆνα τῆς πνευματικότητος τοῦ ἁγίου Θεοδωρου-πόλεως ἀνῆκεν ἡ ἀπόλυτος ἐμπιστοσύνη εἰς τήν θείαν χάριν, τήν πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦ-σαν. Ἡ συνειδητοποίησις τοῦ «Τί δέ ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες;» (Α’ Κορ. δ’, 7) εἶναι εἰς τήν ὀρθόδοξον παράδοσιν καί εὐσέβειαν ἡ ὑπαρξιακή βάσις τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά προϋποθέτει τήν ἐλευθέραν συγκατάθεσιν τοῦ ἀνθρώπου, τήν συνεργίαν καί τό «διασῶσαι τήν χάριν». Ἡ ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ζωή εἶναι πληρότης παρουσίας καί μαρτυρίας, μεταμόρφωσις τῆς ζωῆς καί ὄχι ἄρνησίς καί συρρίκνωσίς της. Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφ᾿ ὅσον ὁ ἄνθρωπος καθίσταται καί λέγεται πνευματικός «ἀπό τῆς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείας» δέν εἶναι ἡ παθητικότης, ἡ θλίψις καί ἡ ἀπαισιόδοξος διάθεσις, ἀλλά, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια». Ἡ πνευματική ζωή εἶναι ζωή ἐλευθερίας ἐν Χριστῷ, ἡ ὁποία ἐκφράζεται διά τῆς ἀγάπης. «Ὑμεῖς γάρ ἐπ᾿  ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις» (Γαλ. ε’. 13).
Ὡς πρός αὐτάς τάς θεολογικάς βάσεις τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὁ ἅγιος Θεοδωρουπόλεως ἦτο πράγματι «εἷς ἐξ ἡμῶν», διότι ἡ γνησία ὀρθόδοξος πνευματική ζωή τρέφεται πάντοτε, ὡς προείπομεν, ἀπό τήν θείαν χάριν καί τόν ἰδικόν μας πνευματικόν ἀγῶνα. «Κάτι ξεχωριστό» ὅμως ἦτο ὁ μακαριστός ἀδελφός διά τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἐξέφραζεν αὐτάς τάς ἀρχάς ἐν τῇ καθημερινῇ βιοτῇ. Εἰς τήν ἐποχήν τοῦ ἔχειν, τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἀναγκῶν καί τῆς ἐπιδεικτικῆς σπατάλης, ἐνεσάρκωνε τήν ἀκτημοσύνην καί τό μοίρασμα τῶν ἀγαθῶν. Εἰς μίαν εὐδαιμονιστικήν κουλτούραν, ἐδείκνυεν ἄμεσον ἐνδιαφέρον διά τήν στήριξιν τοῦ συνανθρώπου, ἀδιαφορῶν πλήρως διά τόν ἑαυτόν του καί διά τά λεγόμενα «ἀτομικά δικαιώματά» του. Ἴσχυε καί δι᾿ ἐκεῖνον ἡ ἀκόλουθος διήγησις ἀπό τό Νέον Μητερικόν: «Ὅταν κάποιοι ἐρημῖται ἐπεσκέφθησαν τό ἀσκητήριον τῆς ὁσίας Σάρρας, καί ἐκείνη παρέθεσεν εἰς αὐτούς ἕνα καλαθάκι μέ φροῦτα, μερικά ἀπό τά ὁποῖα ἦσαν σαπρά, σάπια, οἱ γέροντες ἔφαγαν τά σαπρά καί ἄφησαν τά καλά δι᾿ ἄλλους. Τότε ἡ τιμία Σάρρα εἶπε πρός τούς γέροντας: «Ὄντως, εἶσθε ἀληθινοί ἀσκηταί καί ἀναχωρηταί». (Νέον Μητερικόν, ἔκδ. Π. Β. Πάσχου, Ἀθῆναι 1990, σελ. 31).
Ὡς Πνευματικός τοῦ ἐνταῦθα ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος Θεοδωρουπόλεως δέν ἤλεγχε, δέν ἔκρινε, δέν κατεδίκαζε, δέν ἐξέφραζε νομικιστικόν πνεῦμα, ἀλλά ἦτο ἀληθής πνευματικός πατήρ, μέ ἐπιείκειαν καί εὐεργετικήν κατανόησιν διά τούς προσερχομένους εἰς τήν ἐξομολόγησιν. Ἦτο δραστήριος μέ τόν ἰδικόν του τρόπον, ἐπικοινωνῶν, διακονῶν, λειτουργῶν, βοηθῶν καί προσευχόμενος. Ὁ ἀσκητισμός του ἦτο «εὐχαριστιακή ἄσκησις». Ἔζη ἀπό τό «ἕν, οὗ ἐστι χρεία», φρονῶν πάντοτε «τά τοῦ ἑτέρου», τά τοῦ «ἀδελφοῦ», εἰς τόν ὁποῖον προσέφερεν ὄχι μόνον τό ἔχειν, ἀλλά καί τό εἶναι του.
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, κατακλείομεν τόν σύντομον αὐτόν χαιρετισμόν, ἐπαινοῦντες τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Δέρκων καί τόν Ἱερώτατον Ποιμενάρχην αὐτῆς καί λίαν ἀγαπητόν ἀδελφόν κύριον Ἀπόστολον διά τήν ἔκδοσιν τοῦ παρόντος βιβλίου. Εὐχαριστοῦμεν τούς ὁμιλητάς εἰς τήν ἀποψινήν ἐκδήλωσιν καί τούς συγγραφεῖς τῶν κειμένων, τά ὁποῖα παρουσιάζουν μέ γλαφυρότητα οὐσιαστικάς διαστάσεις τῆς προσωπικότητος καί σημαντικάς πτυχάς τοῦ εὐλογημένου ἔργου τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιερέως, προβάλλοντα τήν ταπεινοφροσύνην, τό ἀσκητικόν πνεῦμα καί τήν φιλανθρωπίαν ὡς κεντρικά χαρακτηριστικά τοῦ ἤθους τοῦ Ἁγίου Θεοδωρουπόλεως. Καταστέφοντες δέ πάντας ὑμᾶς διά τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν εὐλογίας, ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δεόμενοι Αὐτοῦ, νά ἀναπαύῃ τήν ψυχήν τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων.