Ἐντιμολογιώτατε Ἄρχων,
Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐντάσσει ὑμᾶς σήμερον εἰς τήν χορείαν τῶν Ὀφφικιαλίων της. Διά τῶν χειρῶν τῆς ἡμῶν Μετριότητος λαμβάνετε τόν ὑψηλόν τίτλον τοῦ Ἄρχοντος Σιλεντιαρίου καί καλεῖσθε νά συνεχίσετε τό ἔργον καί τήν διακονίαν τῶν Ὀφφικιαλίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, οἱ ὁποῖοι ἀπό τῆς Βυζαντινῆς περιόδου μέχρι τῆς σήμερον, προσέφερον πολύτιμους ὑπηρεσίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί εἰς τό Γένος. Σήμερον, οἱ Ὀφφικιάλιοι δίδουν τήν μαρτυρίαν των ἀνά τήν οἰκουμένην ὡς μέλη τῶν τριῶν Ἀδελφοτήτων τῶν Ἀρχόντων, ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ὑπερασπίσεως τῶν δικαίων τοῦ Θρόνου καί τῆς στηρίξεως τοῦ πολυδιάστατου ἔργου του.
Χαιρόμεθα, Ἐντιμολογιώτατε, διά τό γεγονός ὅτι ἡ χειροθεσία σας πραγματοποιεῖται εἰς τήν γενέθλιόν σας πόλιν, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Εὐαγγελιστρίας Νέας Ἰωνίας Βόλου, ἐν πληθοῦσῃ ἐκκλησίᾳ. Ὁ Θεός τῆς ἀγάπης ηὐδόκησε νά ζήσετε αὐτήν τήν χαράν. Εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι θά ἐνθυμῆσθε καθ᾿ ὅλην σας τήν ζωήν τήν ἡμέραν αὐτήν, δοξολογοῦντες τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα τοῦ φιλανθρώπου Δοτῆρος παντός ἀγαθοῦ.
Ἀπό τῆς σήμερον φέρετε τόν τίτλον τοῦ Ἄρχοντος Σιλεντιαρίου. Κατά τήν Βυζαντινήν ἐποχήν, οἱ Σιλεντιάριοι ἦσαν μέλη τοῦ Ἰδιαιτέρου Συμβουλίου τοῦ Αὐτοκράτορος (sacrum consistorium), ὁμοῦ μετ᾽ ἄλλων κατόχων ὑψηλῶν ἀξιωμάτων εἰς τήν διοίκησιν τῆς Αὐτοκρατορίας. Ὁ ὅρος Σιλεντιάριος προέρχεται ἐκ τῆς λατινικῆς λέξεως silentium, σιωπή. Silentium ἐκαλοῦντο αἱ συνεδριάσεις τοῦ Ἰδιαιτέρου Συμβουλίου μετά τοῦ Βασιλέως, αἱ ὁποῖαι ἠσχολοῦντο μέ τρεχούσας σημαντικάς ὑποθέσεις τοῦ Κράτους καί τῆς Ἐκκλησίας. Κατά τήν ἐπίσημον ἐγκαθίδρυσιν τῶν Σιλεντιαρίων ἐνεχειρίζετο εἰς αὐτούς ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος χρυσῆ ράβδος. Οἱ Σιλεντιάριοι ἦσαν πρόσωπα ἐμπιστοσύνης τοῦ Βασιλέως, εἶχον δέ καί τήν ἁρμοδιότητα τοῦ ὀργανωτοῦ καί τελετάρχου εἰς διαφόρους αὐτοκρατορικάς ἀκροάσεις.
Ὅταν ἐπελέξαμεν δι᾽ ὑμᾶς, Ἐντιμολογιώτατε, τόν τίτλον τοῦ Ἄρχοντος Σιλεντιαρίου, ἐσκέφθημεν ὅτι ὁ ὅρος silentium, ἡ σιωπή, περιγράφει μίαν κεντρικήν πτυχήν τοῦ ἰατρικοῦ λειτουργήματος, τήν τήρησιν τοῦ «ἰατρικοῦ ἀπορρήτου». Ἐν τῷ προσώπῳ ὑμῶν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τιμᾷ τόν διακεκριμένον καρδιοχειρουργόν καί πανεπιστημιακόν καθηγητήν, τόν πολυτάλαντον ἱατρόν, ὁ ὁποῖος συνδυάζει τήν ἐπιστημοσύνην μέ τήν ἀνθρωπιά, τήν γνῶσιν μέ τήν πίστιν εἰς Χριστόν καί τήν ἀφοσίωσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του.
Πίστις καί ἐπιστήμη εἶναι δύο ἐξέχουσαι δυνάμεις τοῦ πνεύματος, δῶρα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ εἰς τό ἀνθρώπινον γένος. Ἡ θεώρησίς των ὡς ἀντιπάλων πηγάζει ἀπό παρανόησιν τῆς ἀληθείας καί τῶν δύο. Διά δέ τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι στρέφονται κατά τῆς ἐπιστήμης, ἡ στάσις αὐτή εἶναι ἀγνωμοσύνη πρός τόν φιλάνθρωπον Δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, τόν χαρισάμενον εἰς τόν ἄνθρωπον τήν «ἱκανότητα πρός ἐπιστημονικήν ἔρευναν». Διά δέ τούς ἀπορρίπτοντας τήν πίστιν, ἡ τοποθέτησις των ἀπορρέει ἀπό τόν λεγόμενον «ἐπιστημονισμόν», ἤτοι τήν θεοποίησιν τῆς ἰσχύος τῆς ἐπιστήμης καί τήν πεποίθησιν ὅτι μόνον αὐτή δύναται νά δώσῃ λύσεις εἰς ὅλα τά προβλήματα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Ἐπί πλέον, ἡ ἀρνητικότης των συνδέεται καί μέ τήν παρανόησίν της πίστεως καί τήν ταύτισίν της μέ ἀλλοτρίωσιν καί «ψευδῆ συνείδησιν» ἤ αὐταπάτην καί οὐτοπισμόν.
Προφανέστατα ἡ ἐπιστήμη εἶναι ἡ «μεγάλη δύναμις», ἡ ὁποία ἀλλάζει τήν ζωήν μας καί λύει προβλήματα, τά ὁποῖα ἐπί μακρούς αἰῶνας ἐθεωροῦντο ἀπροσπέλαστα. Ὅμως, ὑπάρχουν διαστάσεις τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἀπρόσιτοι εἰς τήν ἐπιστημονικήν γνῶσιν. Ὅπως σοφῶς ἀπεφάνθη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, 18-26 Ἰουνίου 2016), «ἡ ἀπάντησις εἰς τά σοβαρά ὑπαρξιακά καί ἠθικά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου καί εἰς τό αἰώνιον νόημα τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί τοῦ κόσμου, δέν εἶναι δυνατόν νά δοθῇ χωρίς μίαν πνευματικήν προσέγγισιν» (Ἐγκύκλιος, § 11). Χωρίς συναίσθησιν τῆς πνευματικῆς του φύσεως καί τοῦ αἰωνίου προορισμοῦ του, ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νά διαχειρισθῇ τάς ὁριακάς καταστάσεις τῆς ζωῆς.
Εἶναι ἐπίσης βέβαιον, ὅτι ἡ γνησία πίστις εἰς Θεόν ζῶντα ἐνισχύει τήν βούλησιν τοῦ ἀνθρώπου διά διακονίαν καί προσφοράν, δι᾿ «οὐ ζητοῦσαν τά ἑαυτῆς» ἀγάπην, ἡ ὁποία πάντοτε ὑπερβαίνει τό ἀνθρώπινον μέτρον καί φέρει τήν σφραγῖδα θείας δωρεᾶς. Ὁ ἀγαπῶν τόν Θεόν, ἀγαπᾷ καί τόν «ἠγαπημένον» Αὐτοῦ, τόν ἄνθρωπον, ἐκεῖνον, τοῦ ὁποίου τήν φύσιν προσέλαβεν ὁ Θεῖος Λόγος διά νά τόν σώσῃ, νά ἀνοίξῃ εἰς αὐτόν τήν ὁδόν πρός τήν θέωσιν. Πάντα ταῦτα ἰσχύουν ἐξόχως καί εἰς τό λειτούργημα τοῦ ἰατροῦ. Τό ζητούμενον εἶναι ὁ ἰατρός, ὁ ἐπιστήμων καί ἀνθρώπινος, ὁ ὁποῖος σέβεται τήν ἱερότητα τοῦ προσώπου τοῦ ἀσθενοῦς καί ἀρνεῖται νά τόν ὑποβιβάσῃ εἰς ἀπρόσωπον «περιστατικόν».
Ἐντιμολογιώτατε Ἄρχον κύριε Δημήτριε Ἡλιόπουλε,
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί τά αἰσθήματα, ἐκφράζοντες τήν χαράν καί τόν ἔπαινον τῆς ἡμῶν Μετριότητος διά τήν ἐπαξίαν προαγωγήν σας εἰς Ἄρχοντα Σιλεντιάριον, καί μέ τήν βεβαιότητα ὅτι θά συνεχίσητε «καλῶν ἔργων προΐστασθαι, καταστέφομεν τήν ὑμετέραν Ἐντιμολογιότητα, τήν ἐρίτιμον σύζυγον σας Λουκίαν, τά προσφιλῆ τέκνα σας Χρῆστον, Ἀριστόδημον καί Αἰκατερίνην – Παρασκευήν, καθώς καί τούς λοιπούς συναγαλλομένους καί συμπροσευχομένους συγγενεῖς καί φίλους σας διά τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν εὐλογίας, εὐχόμενοι εις ὑμάς πολύκαρπον συνέχισιν τῆς προσφορᾶς σας εἰς τήν ἱατρικήν ἐπιστήμην, εἰς τούς φοιτητάς σας, εἰς τούς ἀσθενεῖς σας καί εἰς πάντας τούς δεομένους τῆς ὑμετέρας ἀρωγῆς, και ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς τήν ζείδωρον χάριν καί τόν φωτισμόν τοῦ Θεοῦ τῆς σοφίας καί τῆς ἀγάπης.
Ἄξιος!