* * *
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κύπρου καί Νέας Ἰουστινιανῆς κύριε Γεώργιε,
Ἔμπλεοι ἀγαλλιάσεως Σᾶς καλωσορίζομεν ἐν Φαναρίῳ, μετά τήν πανηγυρικήν Δοξολογίαν εἰς τόν Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τοῦ Προστάτου Σας Ἁγίου. Δοξάζομεν τόν Δομήτορα τῆςἘκκλησίας καί Δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, τόν ἀξιοῦντα ἡμᾶς νά ὑποδεχώμεθα τόν νέον Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κατά τήν εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τό ἱερόν καθ᾿ ἡμᾶς Κέντρον, κομιστήν τῆς ἀγάπης καί ἐκφραστήν τῶν ἀδελφικῶν δεσμῶν μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μας. Ἡ ἐπαξία ἐκλογή Ὑμῶν εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Νέας Ἰουστιανιανῆς καί πάσης Κύπρου εἶναι θεῖον δῶρον καί μεγάλη εὐλογία ὄχι μόνον διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ἀλλά καί διά τήν Ὀρθοδοξίαν ὅλην. Διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἡ ἐκλογή Σας, Μακαριώτατε, ἀποτελεῖ ἐγγύησιν διά τήν συνέχειαν τῆς εὐλογημένης συμπορεύσεως τῶν Ἐκκλησιῶν μας εἰς τά διορθόδοξα καί τά διαχριστιανικά θέματα, καθώς καί ἀναφορικῶς πρός τήν κατανόησιν τῆς ἀξίας τῆς πιστότητος εἰς τήν παράδοσιν τῆς Ἀληθείας, πρός τήν ἀναγκαιότητα τῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον καί πρός τό πῶς αὐτῆς τῆς μαρτυρίας. Ὁ προσφάτως ἐκλιπών μέγας θεολόγος, μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, προέτρεπε νά ἀγωνισθῶμεν διά νά γεφυρωθῇ τό χάσμα μεταξύ θεολογίας καί ζωῆς. Διά νά ἀποκτήσῃ ὁ ἐκκλησιαστικός λόγος οὐσιαστικήν ἀπήχησιν εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων, «διά νά μή γράφεται ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου ἐρήμην τῆς θεολογίας», πρέπει ἡ ποιμαντική παρέμβασις τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ λόγος τῆς θεολογίας «νά ἀγγίζουν τίς ὑπαρξιακές χορδές τοῦ ἀνθρώπου», νά προβάλλουν τήν Ἐκκλησίαν ὡς τόπον καί τρόπον ὑπάρξεως ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθεῖ ἐλευθερίᾳ. Πρέπει ἡ Ἐκκλησία νά ἐνσαρκώνῃ καί νά δεικνύῃ εἰς τόν ἄνθρωπον διατί ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀλήθεια περί τοῦ θανάτου καί τῆς ζωῆς.
Εἴμεθα, Μακαριώτατε, συγκυρηναῖοι εἰς τήν ἄρσιν τοῦ Σταυροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, συνεργοί εἰς τήν οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, συνεχισταί τῆς κοινῆς παλαιφάτου Ὀρθοδόξου παραδόσεως, συναντιλήπτορες εἰς τούς κινδύνους καί συναγωνισταί διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί διά τήν μαρτυρίαν ἐν τῷ κόσμῳ. Συνεπορεύθημεν εἰς τόν δόλιχον αὐτόν μετά τοῦ μακαριστοῦ Προκατόχου Ὑμῶν Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β’ καί δοξάζομεν τόν Θεόν τῆς ἀγάπης, τόν χαρισάμενον τῇ ἡμῶν Μετριότητι τοιοῦτον ἀδελφόν, συλλειτουργόν καί φίλον, πνευματικός κληρονόμος τοῦ ὁποίου εἶσθε Ὑμεῖς, Μακαριώτατε.
Χαιρόμεθα διά τήν πρόσωπον πρός πρόσωπον συνάντησιν καί ἐπικοινωνίαν μεθ᾿ Ὑμῶν καί μετά τῆς τιμίας συνοδείας Σας. Ἡ παρουσία Σας ἐν τῇ Πόλει εἶναι δῶρον τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς μίαν δύσκολον διά τάς διορθοδόξους σχέσεις περίοδον. Τό διακύβευμα εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι σήμερον, ἐάν θά διασωθῇ ἡ κανονιστικότης τῆς κανονικῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῆς μακραίωνος ἐκκλησιαστικῆς πρακτικῆς ἤ ἐάν θά ἐπικρατήσουν ὀθνεῖα συμφέροντα καί ἐξωκκλησιαστικαί ἀρχαί εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι ἀμαυρώνουν τόν θεανθρώπινον χαρακτῆρα της, ἀπειλοῦν τήν λειτουργίαν της ὡς προφητικῆς φωνῆς ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς μαρτυρίας περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, «ἐληλυθυίας ἐν δυνάμει» (Μάρκ. θ’, 1), καί τήν μετατρέπουν εἰς ἀμιγῶς ἐγκόσμιον καθίδρυμα.
«Τό ὀρθόδοξον πνεῦμα… δέν ἀνέχεται τήν ἀποξένωσιν ἀπό τοῦ κόσμου», ἔγραψεν ὁ μακαριστός καθηγητής Νικόλαος Νησιώτης (Ἡ ὑπηρεσία τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἰς τάς διορθοδόξους ἐκκλησιαστικάς σκέψεις σήμερον, Ἀθῆναι 1971, σ. 15). Ἡ Ἐκκλησία μεταμορφώνει τόν κόσμον «μέ αὐτό πού εἶναι καί μέ ὅ,τι πράττει», παράγει ὑψηλόν πολιτισμόν, ὁ ὁποῖος ἐμπλουτίζει καί ἐμβαθύνει τήν ζωήν τοῦ κόσμου, ἀναφέρουσα αὐτήν εἰς τόν αἰώνιον προορισμόν της. «Ἡ Ἐκκλησία δέν ζῇ διά τόν ἑαυτόν της», διακηρύσσει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος (Κρήτη, 2016), «δίδει τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν καί διανέμει ἐν τῇ οἰκουμένῃ τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος» (Ἐγκύκλιος, Προοίμιον).
Περαίνοντες τόν λόγον, ἀπευθύνομεν πρός τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα τό «Ὡς εὖ παρέστητε!» εἰς τήν Πόλιν τῶν Πόλεων, διά νά συνεορτάσωμεν, νά συλλειτουργήσωμεν, νά συζητήσωμεν, νά δοξάσωμεν τόν πάνδωρον Κύριον καί Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν, τόν «ποιοῦντα θαυμάσια μόνον». Εἶναι μεγάλη ἡ χαρά τῆς ἡμῶν Μετριότητος καί πάντων τῶν περί ἡμᾶς διά τήν παρουσίαν Ὑμῶν καί τῆς συνοδείας Σας ἐν Φαναρίῳ, Μακαριώτατε καί πολυτίμητε ἀδελφέ.
Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν ἦν, ἐστί καί ἔσται!
Αντιφώνηση του Μακ. Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Γεωργίου κατά την επίσημη υποδοχή στο Πατριαρχείο
Παναγιώτατε,
Ὁσάκις ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξιώνει νὰ ἐπισκεπτόμαστε τὴ Βασιλίδα τῶν Πόλεων καὶ νὰ περνούμε τὴν ἱερὰν Πύλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ πνευματικοῦ κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, νιώθουμε τὴ θρησκευτικὴ καὶ ἐθνικὴ συγκίνηση νὰ πλημμυρίζουν τὴν καρδιά μας. Αἰσθανόμαστε ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἕνα συντονισμό μέ τον ἑλληνοχριστιανικό μας Πολιτισμό καὶ τὴν ἔνδοξη Βυζαντινή μας Ἱστορία, της οποίας ἀναπολοῦμε βιωματικὰ τὴ χιλιόχρονη διαδρομή! Νοητὰ ἀναβαίνουμε στὶς κορυφὲς τῶν δημιουργικῶν, πολιτιστικῶν καὶ ἱστορικῶν της μεγαλείων.
Ἡ σημερινὴ ἐπίσκεψή μας στὴν Ἑπτάλοφο, Παναγιώτατε, ἀποτελεῖ τὴν πρώτη μου ἐπίσημη ἐπίσκεψη, ἀφ’ ὅτου, πρότινος χρόνου, ἡ Θεία τοῦ Κυρίου Πρόνοια μὲ ἀξίωσε νὰ ἀναλάβω τοὺς οἴακας τῆς κατὰ Κύπρον Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας. Εἶναι, ὡς ἐκ τούτου, βαθύτατη ἡ συγκίνηση τὴν ὁποία βιώνω εὑρισκόμενος, μὲ τὴν ἰδιότητά μου αὐτή, στὸ ἱερὸ τοῦτο Θησαύρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἱστάμενοι ἐνώπιόν Σας, τόσο ἐγώ ὅσο καὶ ἡ συνοδεία μου, Παναγιώτατε, ἀνακαλοῦμε στὴ μνήμη μας τὴν ἱερὰ χορεία τῶν λαμπρῶν Πατριαρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκλέϊσαν τὸν μαρτυρικὸ Σας θρόνο. Ἐνθυμούμεθα τὸν τόσο οἰκεῖο σὲ μᾶς τοὺς Κυπρίους Πρωτόκλητο Ἀνδρέα, «τὸν τὰ βάθη τοῦ πνεύματος ἐκζητήσαντα» θεολόγο Γρηγόριο καὶ τὴ χρυσήλατη σάλπιγγα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν εἰς τὴν ἐξορία θανόντα Χρυσόστομο, τῶν ὁποίων τὰ λείψανα πρό ὁλίγου προσκυνήσαμε στὸν πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό. Μὲ τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα ἀναπολοῦμε ἀκόμη τὸν φάρο τῆς πίστεως καὶ τῆς θύραθεν σοφίας, τὸν Μέγα Φώτιο, τὸν μεγαλόπνοο ὁραματιστὴ Ἀθηναγόρα, τὸν βαθυστόχαστο Χαλκηδόνος Μελίτωνα, τὸν Δέρκων Ἰωακείμ, τὸν Σάρδεων Μάξιμο καὶ τὸν Περγάμου Ἀδαμάντιο, οι ὁποῖοι σταλέντες ἀπ’ ἐδῶ, μᾶς βοήθησαν στὸ σχετικά πρόσφατο παρελθόν νὰ ἐπιλύσουμε σοβαρά προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γιά μας ὅλους, ἀλλά καὶ γιά ὅλο τὸ ποίμνιό μας, Παναγιώτατε, ἡ Κωνσταντινούπολη ἀποτελεῖ σύμβολο, συνυφασμένο μὲ τὴ μακραίωνη ἱστορία μας· τὴ θρησκευτικὴ μας πίστη, τὶς ἐθνικὲς μας παραδόσεις καὶ τοὺς εὐγενείς ὁραματισμούς μας. Γι’ αὐτό, ὅσες φορὲς καὶ ἂν ἔλθουμε στὸ ἱερὸ τοῦτο μέρος δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν αἰσθανόμεθα ἓνα βαθύτατο συγκλονισμό. Προερχόμενοι ἀπὸ ἕναν ὁμοιοπαθῆ χῶρο, νιώθουμε τὸ ἴδιο ἱερὸ μέ σᾶς χρέος: νὰ κρατήσουμε ἀμόλυντες τὶς παραδόσεις τῆς πίστης καὶ τοῦ γένους μας. Οἱ ὁραματισμοί μας συντονίζονται στοὺς ἴδιους ρυθμοὺς μὲ τοὺς δικούς σας.
Παναγιώτατε,
Παρόλο ποὺ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἔχει κατοχυρωμένο τὸ Αὐτοκέφαλό της, ὅπως κάλλιστα γνωρίζετε, ἀπὸ τὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μας δέν εἶναι σχέσεις Μητρός καὶ Θυγατρός, ἀφοῦ δέν πήραμε τὸ Αὐτοκέφαλό μας ἀπό Σᾶς, ἐν τούτοις οὐδέποτε θεωρήσαμε ἑαυτοὺς μακρὰν τῶν δεσμῶν τῆς ἑνότητας καὶ τῶν αἰσθημάτων τοῦ βαθύτατου σεβασμοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, τὴ Μεγάλη Ἐκκλησία. Ἀρκετὲς ἦταν οἱ περιπτώσεις ποὺ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐξήγαγε τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀπὸ ἀδιέξοδα, τὴν ἐβοήθησε νὰ ὑπερβεῖ ἀντιξοότητες καὶ τὴν ὁδήγησε εἰς τόπον ἀναψυχῆς.
Ἡ μακρά Ἱστορία τῶν παλαιφάτων Ἐκκλησιῶν μας, ἡ συμμετοχὴ μας σ’ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ κατοχύρωση τοῦ ὀρθοῦ δόγματος, μᾶς προσέδωσαν μοναδικὲς ἐμπειρίες καὶ βιώματα. Κί εἴμαστε, σήμερα, ἐδῶ, προκειμένου νὰ συμπανηγυρίσουμε, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπικείμενης ἑορτῆς τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Καὶ νὰ δηλώσουμε τὴν ἐνότητά μας πρός ἀντιμετώπιση ὅλων τῶν ἀναφυομένων προβλημάτων.
Παναγιώτατε,
Γύρω μας ἡ ταλαίπωρος ἀνθρωπότητα, ὑφίσταται «τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας». Αὐτὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπομάκρυνσής της ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια. Ὁδηγήθηκε βαθμιαία στὴν ἐκκοσμίκευση καὶ τὴν ὑποδούλωση στὰ πάθη της. Καὶ σήμερα ὑποφέρει ἀπὸ πολέμους καὶ ἀκαταστασίες, ὀδυνᾶται καὶ ὀδύρεται. Χιλιάδες οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν χάσει τὸν προσανατολισμό τους. Καὶ ὁ γόος ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων πού ὑποφέρουν, ξεσχίζει τὶς καρδιές μας. Ἡ κατάσταση αὐτή ὑποδεικνύει καὶ τὴν εὐθύνη μας ὡς θρησκευτικῶν ἡγετῶν. Γι’ αὐτό καὶ προσβλέπουμε στὶς μεταξύ μας συνομιλίες καὶ στὴ δικὴ σας πολύτιμη πείρα καὶ καθοδήγηση γιὰ τροχιοδρόμηση ὀρθῆς διαδικασίας ἀντιμετώπισής της.
Ἐκφράζουμε καὶ πάλι τὶς εὐχαριστίες μας πρός τὸν Θεό, διότι μᾶς ἀξιώνει νὰ ἐπισκεφτοῦμε τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ νὰ ἐπιβεβαιώσουμε καὶ πάλιν, ὅτι συνεχίζουμε νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν κανονικὴ τάξη καὶ παράδοση, τὴν ὁποία παρελάβαμε ἀπό τοὺς πατέρες μας. Στηρίζουμε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἀναγνωρίζουμε τὸν ρυθμιστικὸ του ρόλο καὶ τὶς ἁρμοδιότητες πού τοῦ ἀνέθεσαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καὶ οἱ Κανόνες τους, ἀνάμεσα στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες, χωρὶς νὰ ἀποστασιοποιούμαστε ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ τὰ ὀρθὰ θέσμια διὰ τῶν ὁποίων καθορίζονται οἱ μεταξύ μας σχέσεις καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία.
Παναγιώτατε,
Ἡ τιμία Συνοδεία μου καὶ ἐγὼ Σᾶς ἐκφράζουμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας τὰ αἰσθήματα τοῦ βαθύτατού μας σεβασμοῦ, τὴ συγκίνησή μας γιὰ τὴν εἰρηνικὴ αὐτὴ ἐπίσκεψή μας καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὴ μεγάλη Σας προσφορὰ πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος.
Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ Σᾶς χαρίζει ὑγεία σταθερά καὶ νὰ Σᾶς ὁδηγεῖ «εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον ἐνώπιόν Του».
