«Καί προσελθών ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δέ βαστάζοντες ἔστησαν, καί εἶπε· νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι» (Λούκ. ζ’ 14).

Ὁσιώτατοι,
Ἐξοχώτατοι, πατέρες, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Χριστῷ λίαν ἀγαπητά καί εὐλογημένα,

Ἕν ἀκόμη θαυμαστόν καί ἐξαίσιον ἐκ τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ «ἐλευθερωτοῦ τῶν ψυχῶν ἡμῶν» Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μνημονεύει μέ χαρακτηριστικήν λιτότητα ἀλλά συγχρόνως μέ σαφήνειαν ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, καί τοῦτο εἶναι ἡ ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν. Ἐκ τῆς μελέτης καί ἐντρυφήσεως εἰς τήν ἱεράν ταύτην περικοπήν, αἰσθανόμεθα ἔντονον τήν ἐσχατολογικήν διάστασιν τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου. Εὐαγγελικός Λόγος ἄνευ ἐσχατολογικῆς διαστάσεως δέν δύναται νά ἀποτελῇ σωτηριῶδες κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν ὑπό τῆς φθορᾶς μαστιζόμενον κόσμον. Διά τοῦτο καί ἄς πορευθῶμεν μετά τοῦ φιλτάτου τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί γλυκυτάτου Ἰησοῦ, ὥστε νά εἰσέλθωμεν εἰς τάς ἀνοιγομένας ἡμῖν διαστάσεις τῆς αἰωνιότητος.
Ἐντύπωσιν προξενεῖ ἡ φράσις: «ἥψατο τῆς σοροῦ». Ὡς γνωστόν, διά τούς Ἰουδαίους αὐτό ἦτο μία κίνησις ἀνεπίτρεπτος, ὡς ἀκάθαρτος. Ὅμως, ἐγνωριζεν ὁ Κύριος ὅτι αὗται αἱ διατάξεις τοῦ Νόμου εἶχαν κυριαρχήσει περισσότερον ἀπό τῶν βαρυτέρων σημείων τοῦ Νόμου, καί κατά συνέπειαν εἶχον ὁδηγήσει εἰς ποιάν τινα ὑποκρισίαν τούς «τηρητάς τοῦ γράμματος τοῦ Νόμου». Αὐτήν τήν ὑποκρισίαν συνέτριβεν εἰς πᾶσαν παρομοίαν περίπτωσιν τοῦ ἐπί γῆς βίου Του, ὡς τροχοπέδην τῆς πρός οὐρανόν πορείας τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἄνθρωπος, ὁ Χριστιανός, μόνον μέ ἐλευθερίαν καί Ἀλήθειαν δύναται νά ἀνέλθῃ εἰς τόν οὐρανόν. Μόνον μέ αὐθεντικότητα. Ἡ ὑποκρισία, ὁ σύγχρονος Φαρισαϊσμός, ὁ ὁποῖος ἐπερίσσευσεν εἰς τήν ἐποχήν μας, ἀποτελεῖ τήν μεγαλυτέραν πληγήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βιώματος, τῆς θεωρίας καί τῆς πράξεως. Διό καί ἐντός τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, εἶναι ἀναγκαῖον νά εἴμεθα ἐνώπιος ἐνωπίῳ μέ τόν Ἀληθινόν Τριαδικόν Θεόν, ἡμεῖς καί Ἐκεῖνος, ὅπου εἰς τό ἡμεῖς χωρᾷ ὁλόκληρος ἡ Κτίσις, γυμνοί καί τετραχειλισμένοι ἀπέναντί Του. Γυμνοί ἀπό κάθε «δικαίωμα», ἀπό κάθε ἀπαίτησιν, ἀπό τήν κοσμικήν διεκδίκησιν. Μέ ἕνα μόνον αἴτημα: τό ἔλεός Του, τό ὁποῖον ἔλεος ἀπαλλάσσει ἀπό τήν ὑποκρισίαν καί τήν πολυπροσωπείαν τόν ἐλεούμενον καί τόν ἀναβιβάζει εἰς μετανοημένον ἁμαρτωλόν, εἰς κατά χάριν Ἅγιον.
Ἡ ἐπαφή ἡμῶν μετά τοῦ Κυρίου, ἤ καλλίτερον τοῦ Κυρίου μέ ἡμᾶς, εἶναι ἡ προσωπική καί ὁλοκληρωτική ἡμῶν Ἀνάστασις. Εἶναι ἡ διέλευσίς μας ἀπό τοῦ θανατηφόρου «ἐγώ» εἰς τό «γενηθήτω τό θέλημά σου». Εἶναι ἡ ζωηφόρος δύναμις τῆς συναντήσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπου, καί μόνον μέσα εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν δύναται νά βιωθῇ εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν. Καί ἡμεῖς σήμερον ἐβιώσαμεν καί πάλιν ὑπό τάς Ἱεράς ταύτας στέγας τήν δύναμιν καί τήν χάριν τοῦ Κυρίου ὡς φιλάνθρωπον κάθοδον εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, ὡς βιαίαν πνοήν, ὡς ἀλλαγήν πρός τήν ἀφθαρσίαν. Καί μέσῳ τοῦ ἱερωτάτου τούτου Μυστηρίου ἀνανεοῦμεν τήν σχέσιν μας πρός τήν ἐπιζητουμένην ἀφθαρσίαν. Ἐξ οὗ καί οἱ φιλοξενοῦντες τά ἱερά τῆς Ἐκκλησίας Μυστήρια καί τήν λατρευτικήν ζωήν τῆς πίστεως ἡμῶν Ναοί, κατέχουν ἰδιαιτέρως σημαντικήν θέσιν εἰς τό κέντρον τῶν τε ἐνοριῶν καί Κοινοτήτων, ἀλλά καί τῶν πάσης φύσεως μοναστικῶν καθιδρυμάτων. Οἱ ἱεροί Ναοί συνδέονται μέ τόν ἐκκλησιαστικόν βίον τῶν πιστῶν καί γέμουν μέ τάς καρδιακάς προσευχάς, μέ τήν συλλειτουργίαν τῶν ἀγγέλων, μέ τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων, μέ τήν συντριβήν, τήν μετάνοιαν, μέ τήν θέαν τοῦ Παραδείσου. Εἰς τούς ναούς καί τά παρεκκλήσιά μας τά πάντα εἶναι φωτεινά, παραπέμπουν εἰς τόν τελικόν προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου, εἰς τήν λαμπρότητα τῆς Βασιλείας τῶν Ἐσχάτων.
Διό καί τιμῶμεν πᾶσαν εὐλογημένην ἐπέτειον συνδεομένην μέ τήν ἱστορίαν καί τήν πορείαν τῶν ἱερῶν Ναῶν, πολλῷ δέ καί μᾶλλον ἐδῶ εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, εἰς τάς Ἱεράς αὐτοῦ Μονάς, ἔνθα τό Καθολικόν συνδέεται μέ ὅλον τόν βίον τοῦ μοναχοῦ, ἀπό τῆς κουρᾶς αὐτοῦ καί τῆς ἀπαρνήσεως τοῦ κόσμου, ἕως καί τῆς ὥρας τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας του, ὅτε προπέμπεται ἡ μακαρία αὐτοῦ ψυχή εἰς τήν αἰωνιότητα, «τό δέ σῶμα, γῆ καί φθείρεται». Οὕτω λοιπόν καί ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερά Μονή Ξενοφῶντος, ἡ Μονή τῆς διακονίας ὑμῶν, ἅγιε Καθηγούμενε, ἑορτάζει τήν συμπλήρωσιν 200 ἐτῶν ἀπό τῆς ἐγέρσεως τούτου τοῦ νέου Καθολικοῦ αὐτῆς καί εἴμεθα ἐδῶ ἅπαντες ὥστε νά δοξολογήσωμεν, ὡς πράττομεν πάντοτε καί μέ κάθε εὐκαιρίαν, τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ Ὁποῖος μᾶς καταξιώνει ἐντός τῶν ἱερῶν Ναῶν Αὐτοῦ νά ἀνιστάμεθα ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν πτώσεών μας, ὁσάκις ἅπτεται τῆς σοροῦ τῆς πεπτωκυίας φύσεως ἡμῶν διά τῶν Μυστηρίων τῆς Χαριτός Του.
Αὐτήν τήν διάστασιν ἐβίωσαν τόσον ὁ προστάτης τῆς Μονῆς Ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος καί κοινός ἡμῶν σκεπαστής, ὅσον καί οἱ σήμερον τιμώμενοι μεγάλοι Ἅγιοι Σέργιος καί Βάκχος, τῶν ὁποίων τόν καλλιμάρμαρον οἶκον ἔχομεν ὡς πολύτιμον δῶρον ἐν τῇ Βασιλευούσῃ τῶν Πόλεων, τήν μικράν Ἁγίαν Σοφίαν, ὡς χαρακτηριστικῶς ἀποκαλεῖται, λόγῳ τῆς ἀρχιτεκτονικῆς ὁμοιότητος. Καί δέν εἶναι ὁ μόνος! Πολλοί σεβάσμιοι οἶκοι παραμένουν καί ἀναμένουν ἐν τῇ Πόλει τάς κατά καιρούς προσκυνηματικάς ἡμῶν Ἐπισκέψεις. Κυρίως ὅμως ἀναμένουν τήν ἀναστάσιμον καί ζωοπάροχον ἁφήν τοῦ Κυρίου, Οὗ τό Ὄνομα εἴη εὐλογημένον καί ἐν αὐτοῖς.
Ἀναμένουν οἱ ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῇ σεβάσμιοι οἶκοι τά προσκυνήματα ὅλων ἡμῶν. Ἀναμένουν ὀλίγον λιβάνι, δύο ἄνθη, ἕνα «Χριστός Ἀνέστη», ἕνα «αἰωνία ἡ μνήμη», διότι εἰς τούς Χριστιανούς τά πάντα ἐν Χριστῷ δέν ἀποθνῄσκουν ἀλλά εἶναι αἰωνιότης, εἶναι ζωή ἀτελεύτητος. Καθεύδει ἐν αὐτοῖς ἡ πίστις τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ ἐν σιγῇ. Ἀρέσκεται εἰς τήν σιγήν τοῦ Μυστηρίου, ὅπου τά πάντα τελειοῦνται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί ὁ πνευματικός ἀγών ἔχει πολλήν σιωπήν, καί πολλήν πάλην ἐντός αὐτῆς τῆς ἑκουσίου σιωπῆς.
Εὐλογοῦντες, λοιπόν, διά τῆς αὐτοπροσώπου ἡμῶν προσκυνηματικῆς ἐπισκέψεως τήν σημαντικήν αὐτήν ἐπέτειον, δέν μένομεν εἰς τό σπουδαῖον ἤ μή τῶν καιρῶν καί χρόνων, ἀλλά τιμῶντες τήν ἐπέτειον τιμῶμεν τό ἱερόν νόημα καί περιεχόμενον αὐτοῦ τοῦ Ναοῦ, ὡς Θυσιαστηρίου τῆς λογικῆς λατρείας, ἀλλά καί ὡς Καθολικόν διά τά μοναστικά παλαίσματα δυσαριθμήτων ψυχῶν, ζώντων καί τεθνεώτων ἀδελφῶν μας. Καί τί εἶναι τελικῶς ὁ Ναός, τό Καθολικόν; Εἶναι ἐργοστάσιον ἁγιότητος, γεννήτρια μετανοίας καί ἐπιστροφῆς. Ζωή δίχως τόν προορισμόν τῆς κατά Χάριν ἁγιότητος εἶναι ὀδυνηρά, σκληρά, ἀνυπόφορος. Εἰς τούς Ναούς συμβιοῦμεν μετά τῶν εἰκονιζομένων Ἁγίων διά νά δείξωμεν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ προορισμός, ἡ ἄφιξις, τό τέρμα, ἀλλά καί διά νά συνειδητοποιήσωμεν ὅτι οἱ Ἅγιοι δέν ἐγεννήθησαν ὑπό εἰδικάς συνθήκας, ἀλλά ἐντός κοινωνιῶν ὁμοίων μέ τήν σημερινήν, καί διά τοῦτο εἶναι ἴδια καί κοινή ἡ εὐθύνη ἡμῶν πρός τόν κατά χάριν καί μετοχήν ἁγιασμόν καί τήν ἐν Κυρίῳ θέωσιν.
Συγχαίρομεν πάλιν καί πολλάκις ὑμᾶς, ἅγιε Καθηγούμενε, καί τήν εὐλογημένην Ἀδελφότητά σας, καθώς παρατηροῦμεν ὅτι εἰς τά θεμέλια τῶν συμβουλῶν καί τῶν πνευματικῶν νουθεσιῶν σας ἔχετε θέσει ὡς πρώτην προτεραιότητα τήν ἐκζήτησιν τοῦ θείου ἐλέους. Συγχαίροντες, εὐχόμεθα πατρικῶς ὅπως τοῦτο τό μέγα ἔλεος καταδιώκῃ κατά πάντα καί διά πάντα τήν Ἱεράν Μονήν Ξενοφῶντος, ἀλλά καί ὅλον τό Ἅγιον Ὅρος καί ὅλους τούς ἀδελφούς ἡμῶν, ὥστε νά καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί εἰς τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά ποθήσωμεν τήν ἁγιότητα, ὥστε νά γίνωμεν κατοικητήρια τοῦ Θεοῦ, νά ἁγιασθῶμεν καί νά ἁγιάζωμεν διά τῶν λόγων καί ἔργων, διά συνόλου τοῦ βίου ἡμῶν, ἀφορῶντες ἐν παντί «εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», τόν ἀεί «ὑπέρ ἡμῶν» Θεόν.
Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα εἰς πάντας!