Μακαριώτατε,

Ἔμπλεοι χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, Σᾶς ὑποδεχόμεθα ἐν Φαναρίῳ, εἰς τήν Θρονικήν Ἑορτήν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Αἱ ἑορταί εἶναι πάντοτε καιρός κοινωνίας τῆς ζωῆς, συναντήσεως καί συνεορτασμοῦ, δοξολογίας τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ διά τά σωτηριώδη δωρήματα Αὐτοῦ, τά ὁποῖα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία φυλάσσει ἀκλονήτως, μαρτυροῦσα ἀεί περί τῆς εὐδοκίας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί περί τῆς «ἐν ἡμῖν ἐλπίδος».
Ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου ἀνήκει εἰς τόν πυρῆνα τῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου «πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. κη’, 19). Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, ἀναπτύσσετε ἀξιολογωτάτην ἱεραποστολικήν δρᾶσιν ἐν Ἀφρικῇ, ἀνοίγετε τήν πύλην τοῦ οὐρανοῦ εἰς πλειάδα συνανθρώπων μας. Συγχαίρομεν ὑμῖν δι᾿ ὅσα μέ ἀγάπην πολλήν πράττετε διά τά ἐν «πάσῃ Ἀφρικῇ» τέκνα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.
Ἐπαινοῦμεν καί τό ἀδιάπτωτον ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τήν θεάρεστον λειτουργίαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας. Εἶσθε πιστός φορεύς καί τηρητής τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, τῆς πατρῴας κληρονομίας ὡς βιουμένης μαρτυρίας ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν ἑκάστοτε ἱστορικῶν συνθηκῶν, ἀγωνίζεσθε διά τήν ἐπάνδρωσιν τῶν καθ᾿ Ὑμᾶς Μητροπόλεων δι᾿ ἱκανῶν στελεχῶν, διακρινομένων διά τό ἐκκλησιαστικόν αὐτῶν φρόνημα, διά τήν ἀφοσίωσίν των εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί διά τήν βούλησιν προσφορᾶς εἰς τόν ἄνθρωπον, τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ».
Ἤδη ἐπί δεκαπενταετίαν ὅλην εἶσθε ὁ ἔμπειρος καί σοφός οἰακοστρόφος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου. Ἐπετύχατε πολλά, πάμπολλα, καί συνεχίζετε καί σήμερον νά διακονῆτε τόν λαόν τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἐνθουσιασμόν καί τόν δυναμισμόν τοῦ τέκνου τῆς λεβεντογέννας Κρήτης, φορεύς τοῦ πνεύματος τῆς ἁγιοτόκου Ἀγκαράθου, τῆς μονῆς τῆς μετανοίας Σας.
Μνημονεύομεν, Μακαριώτατε, συχνότατα τήν σπουδαίαν συμβολήν Ὑμῶν προσωπικῶς καί τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας κατά τήν τελικήν καθοριστικήν φάσιν τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί κατά τήν πραγματοποίησίν της. Πάντοτε εἰς τό πλευρόν τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου, ἀφήσατε εἰς τάς συζητήσεις καί εἰς τάς ἀποφάσεις ἀνεξίτηλον τήν σφραγίδα σας. Ἀλησμόνητος θά παραμείνῃ εἰς πάντας τούς Συνοδικούς Πατέρας ἡ παρέμβασίς Σας κατά τήν συζήτησιν περί τῆς θεολογικῆς ἐννοίας καί σημασίας τοῦ «προσώπου», ὅταν ἐτονίσατε μετά μεγάλης ἐμφάσεως, ὅτι κατά τήν ἐπιστροφήν Σας εἰς τήν Ἀφρικήν, τό ζητούμενον θά εἶναι ἡ ἔμπρακτος στήριξις τῶν πιστῶν, ὁ ἐπιούσιος ἄρτος καί ἡ περίθαλψις, ἡ λύσις συγκεκριμένων καθημερινῶν προβλημάτων, ἡ προστασία τῶν παιδίων καί τῆς μητρότητος καί ἄλλα πολλά, ἡ ἀντιμετώπισις τῶν ὁποίων ἀπαιτεῖ πρακτικάς λύσεις καί ὄχι θεωρητικάς προσεγγίσεις, ἔμπρακτον ἀλληλεγγύην καί βοήθειαν, θυσιαστικόν πνεῦμα, ἀδελφοσύνην καί ἀγάπην. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι διακονική, κατά τόν ἐλθόντα «οὐχί διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι» Κύριον αὐτῆς. Εἰς τήν διακονίαν τοῦ πλησίον κρίνεται ἡ προοπτική τῆς αἰωνιότητος διά τόν ἄνθρωπον. «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’, 40).
Ἡ ἱστορική ἀπόφασις τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας νά ἀναγνωρίσῃ τήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας ἀποδεικνύει τήν πιστότητα Ὑμῶν εἰς τήν ἀμετακίνητον κανονικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ γενναία αὕτη πρᾶξις ἀποτελεῖ καθοριστικήν συμβολήν εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ἔμπρακτος ἔκφρασις καί ἐπικύρωσις τῆς ἐκκλησιολογίας της, καθοσιωθείσης ὑπό Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἐκφρασθείσης ἐν τῇ πρακτικῇ ἀποδόσεως, ἀποκλειστικῶς ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ αὐτοκεφάλου καθεστῶτος. Ἡ ἀμφισβήτησις καί ἀλλοίωσις κεντρικῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας ἐν ὀνόματι ἐξωεκκλησιαστικῶν συμφερόντων, «μή φερόντων εἰς τό ἀγαθόν» διά τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὑπηρετούντων ἀλλοτρίους σκοπούς, κλονίζει τά θεμέλια τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐκκοσμικεύει τήν ζωήν της, καί τήν μετατρέπει εἰς μίαν συνομοσπονδίαν, ὅπου κυριαρχεῖ τό ἐπί μέρους εἰς βάρος τοῦ ὅλου Σώματος, ἡ διάσπασις εἰς βάρος τῆς ἀρχεγόνου συνοδικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Πάντα ταῦτα ἀπειλοῦν τήν λειτουργίαν τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ, ὡς θεανθρωπίνης κοινωνίας, ὡς προφητικῆς φωνῆς ἐν τῷ κόσμῳ καί ὡς μαρτυρίας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ «ἐληλυθυΐας ἐν δυνάμει» (Μάρκ. θ’, 1).
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, Σᾶς καλωσορίζομεν, Μακαριώτατε, εἰς τήν Πόλιν τῶν Πόλεων, διά νά συνεορτάσωμεν, νά συλλειτουργήσωμεν, νά συμπνευματισθῶμεν καί νά δοξάσωμεν τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν, τόν «ποιοῦντα θαυμάσια μόνον».