Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου συνεκάλεσεν ἐντός τῶν ἡγιασμένων αὐλῶν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως τά τέκνα αὐτῆς ἐξ ὅλης τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην θυσιαστικῆς ποιμαντικῆς μερίμνης αὐτῆς καί ἰδού καί ὑμεῖς, τά ἐκ Κρήτης ὑπερπεφιλημένα τέκνα, ἐκπροσωποῦντες τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς εὐάνδρου καί κεχαριτωμένης νήσου, εὑρίσκεσθε ἐνώπιον τοῦ ἐλέῳ Θεοῦ Πρωτοδιακόνου τῆς Ἱεραρχίας, ἤτοι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὥστε νά συνεορτάσητε μετ᾿ αὐτοῦ.
Δεχόμεθα τά τίμια καί πεφηλημένα πρόσωπα ὑμῶν, οὐχί ὡς ξένους, ὥστε νά παράσχωμεν ξενίαν, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα ἀγαπητά καί περιπόθητα, πρός τά ὁποῖα ἰσχυράν ἐκτείνομεν τήν στοργήν, τό θάλπος, τό ἐγκάρδιον ἐνδιαφέρον καί τήν πατρικήν ἡμῶν ἀγάπην, καθώς καί πρός ἅπαν τό εὐλογημένον ποίμνιον τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κρήτῃ.
Οἱ καιροί καί αἱ περιστάσεις ἀπαιτοῦν ἀπό ὅλους ἡμᾶς τήν διαρκῆ πνευματικήν ἐγρήγορσιν καί τήν ἀταλάντευτον παραμονήν εἰς ὅσα σπουδαῖα καί πολύτιμα παρελάβομεν ὡς Κωνσταντινουπολίτις Ἐκκλησία. Ἡ βαρεῖα καί πνευματέμφορος παρακαταθήκη, τήν ὁποίαν κρατεῖ ὡς παμπολύτιμον κειμήλιον τό ταπεινόν, πλήν ἀειλαμπές καί σταυροαναστάσιμον Φανάριον, ὄχι μόνον ἀποτελεῖ ἱστορικόν τεκμήριον, ἀλλά κυρίως τυγχάνει κινητήριος δύναμις καί πνεῦμα δρόσου εἰς τόν καύσωνα καί τήν ξηρασίαν «τοῦ παρόντος αἰῶνος, τοῦ ἀπατεῶνος» καί ἐκριζωτοῦ παντός καλοῦ καί παραδεδομένου.
Ἡ ἁγία Παράδοσις τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἶναι πηγή ἀναζωογονήσεως τῶν πάντων, εἶναι χρέος θυσίας καί κενωτικῆς ἐξαντλήσεως χάριν τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι εὐθύνη ἀνακεφαλαιουμένη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ κατά καιρόν Πατριαρχοῦντος διά τήν ἐμφάνειαν τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἡ κοινή μήτηρ τῶν ὀρθοδόξων οὐ καθεύδει, οὐκ ὀλιγωρεῖ, «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», ἀλλά, ἐνδυναμουμένη ἐν τῇ ἰσχύϊ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐπί αἰῶνας διαρκῶς καί ἀνεξαντλήτως μεταδίδει καί βοᾷ ἐν σιγώσῃ φωνῇ, ἐν ἀρρήτοις ρήμασιν, ἐν ἔργοις, ἐν στεναγμοῖς, ἐν ἐλεγμοῖς, ἐν κλαυθμοῖς, ἐν κόποις, ἐν μαρτυρίῳ, ἐν ἀμφισβητήσει, ἐν διωγμοῖς, ἐν ἑνί λόγῳ, ἐν παντί τρόπῳ , τόν Λόγον τῆς τοῦ Θεοῦ ἀληθείας.
Βεβαίως καί ἡ ἀνατεθεῖσα εἰς αὐτόν ὑπό τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοσαύτη εὐθύνη δέν ὑπάρχει εὔκολος καί εὐχάριστος, καθότι ἀπαιτεῖ τήν παραμόνιμον ἄρσιν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπ᾿ ἐλπίδι Ἀναστάσεως καί ζωῆς αἰωνίου.
Βλέπομεν, ὅτι ἐκ διαφόρων προελεύσεων, ἐντός καί ἐκτός τοῦ ἡμετέρου φυράματος, (καί ὁ νοῶν νοείτω), διαφαίνεται τάσις ἀμφισβητήσεως τῶν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας παραδεδομένων, ἐν ὀνόματι τῆς κοσμικῆς ἰσχύος ἤ τῶν πολιτειακῶν δομῶν, ὄπισθεν τῶν ὁποίων κρυπτόμενοι, διάφοροι κηρύσσουν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, παρασκηνιακῶς καί δημοσίᾳ, τάς ἐσφαλμένας ἀντιεκκλησιαστικάς καί ἀντιεκκλησιολογικάς των πεποιθήσεις.
Ὅμως ἡμεῖς, ἅγιοι ἀδελφοί, δέν ἔχομεν τήν πολυτέλειαν νά ἀποστῶμεν τῆς παραδόσεως τῶν Πατέρων ἡμῶν καί νά ἐκχωρήσωμεν ἐπί κοσμικῇ σκέψει ἤ ἐξ ἀμελείας ἤ ἐκ κοπώσεως ἤ ἐξ ἀκηδίας καί ἐκ ραθύμου διαθέσεως τήν ἐν συντόμῳ προεκτεθεῖσαν πνευματικήν παρακαταθήκην, μεθ᾿ ἧς κατεστάθη ὑπό τῆς Θείας Προνοίας ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία θεραπαινίς τῆς Ἀληθείας καί τῆς εὐκοσμίας τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, ἐκλέγουσα ἐκ τοῦ κόσμου, μή μένουσα τοῖς ἐν κόσμῳ καί ὁδηγοῦσα εἰς Θεόν τόν ζῶντα τούς εἰς Χριστόν πιστεύοντας.
Μέ αὐτάς τάς πατρικάς σκέψεις εὐχόμεθα ἐκ καρδίας ὅπως, ἀντιλαμβανόμενοι τάς καιρικάς δυσκολίας καί παγίδας, αἴρησθε καί ὑμεῖς εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων, Ἐπαρχίαι ὑπάρχουσαι ἐννέα, κατά τόν τύπον τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων, τοῦ ἡμετέρου μαρτυρικοῦ Θρόνου, ἀναμέσον πολλῶν ἄλλων, διδόντες γενναίως, ὡς καί πάντοτε δίδετε, τήν μαρτυρίαν τῆς Ἀληθείας. Αὕτη ἡ μαρτυρική ὁδός σημαίνει σύν τοῖς ἄλλοις καί πίστιν ἀσάλευτον εἰς τάς ἐπιλογάς τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Πατριάρχου: νά προτάσσωμεν ἅπαντες ὁμοῦ ἐν παντί καί πάντοτε τό ἐκκλησαστικῶς δέον ἔναντι παντός ἑτέρου, ἤτοι ἀγόμενοι ἐν τῷ πνεύματι τό ὁποῖον ζωοποιεῖ, καί οὐχί ἐν τῷ γράμματι, τό ὁποῖον –κατά τόν Ἀπόστολον– ἀποκτείνει. Οὕτως ἐν τετυρωμένῃ καί ἀκατατμήτῳ ἑνότητι θά δίδωμεν τήν μαρτυρίαν καί τό ἦθος τῆς φαναριωτικῆς, ἤτοι τῆς Ρωμαίικης ὀρθοδόξου βιοτῆς, καί μάλιστα τῆς μεμειγμένης καί μέ τάς ἰδιαιτέρας σημαντικῆς κρητικάς πανεμόρφους πτυχάς, αἵτινες τυγχνάνουν κόσμος καί ἐγκαύχησις ἡμῶν.
Τό λοιπόν, παραφράζοντες τόν Παύλειον πρός Τίτον λόγον, ἀποχαιρετοῦμεν ὑμᾶς διά τῶν ἑξῆς: «Ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. Ἀσπάσασθε τούς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν!»