Ἱερώτατοι Ἀδελφοί καί ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἐκλεκτοί συμπατριῶτες καί συμπατριώτισσες,
Ἅπλωσε καί πάλι ἡ φύση στήν ὄμορφη Ἰμβριώτικη γῆ τήν ἀνοιξιάτικη πνοή της κι ὅλοι μαζί, σάν νά ξυπνοῦμε ἀπό τό χειμωνιάτικο λήθαργο, ἐτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τό μέγα γεγονός τῆς χριστιανοσύνης, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Βλέπουμε τά ἀνθισμένα δέντρα γύρω μας, αἰσθανόμαστε τήν εὐωδία ἀπό τά λουλούδια πού μοσχοβολοῦν στίς γειτονιές καί στά σοκάκια τῶν χωριῶν μας, ὅλοι καί ὅλα στολισμένα μέ τά καλά τους, ἔρχονται νά προϋπαντήσουν τόν Κύριο τῆς δόξης καί νά φωνάξουν μαζί μέ τόν εὐλογημένο λαό: “Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ”.
Ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἐν δόξῃ εἰσοδεύει σήμερα στά Ἱεροσύλυμα, εἶναι ὁ πολυαναμενόμενος Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, εἶναι ὁ Μεσσίας, ὅπως τόν εἶχαν προφητεύσει ἀπό αἰώνων οἱ προφῆτες, εἶναι αὐτός πού θά ἐρχόταν γιά νά ἐγκαθιδρύσῃ στή γῆ τή δική του Βασιλεία. Ἔφτασε στά Ἱεροσόλυμα, στήν πόλη τῶν ὀνείρων τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ καί τῶν Βασιλέων Δαυίδ καί Σολομῶντος ὁ Υἱός τῆς Παρθένου, “ὁ δρακί τήν πᾶσαν κτίσιν ἔχων”, “καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου”, γιά νά ἱδρύσῃ μιά βασιλεία χάριτος, ἀγάπης, δικαιοσύνης καί πραότητος. Ἔρχεται “πρό ἕξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα”, ὁ πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, γιά νά διακηρύξῃ ὅτι δέν θά νικήσῃ λαούς οὔτε θά κατακτήσῃ ἔθνη, ἀλλά θά νικήσῃ τόν μεγαλύτερο ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι ὁ θάνατος.
Ἄλλωστε, τό σημερινό γεγονός, ὅπως παρουσιάζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, εἶναι συνέχεια τοῦ χθεσινοῦ θαύματος, τοῦ τελευταίου μάλιστα ἐπί τῆς γῆς θαύματος τοῦ Κυρίου μας, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ἑνός θαύματος πού ἀποτελεῖ προάγγελο τῆς ὁλοκληρωτικῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς, νίκης τήν ὁποία θριαμβευτικά θά ἑορτάσουμε τήν Κυριακή τῆς Ἀναστάσεως. Ὅπως μᾶς παρουσίασε χθές τά γεγονότα ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ Κύριος φτάνει στή Βηθανία, ὅταν ὁ Λάζαρος ἦταν πεθαμένος ἤδη πρίν ἀπό τέσσερις μέρες. Δακρύζει μπροστά στόν τάφο τοῦ φίλου Του, προσεύχεται στό Θεό Πατέρα καί ἐπιτελεῖ τό θαῦμα ὡς Θεός Παντοδύναμος, ἐνώπιον ὅλου τοῦ πλήθους πού παρευρίσκετο ἐκεῖ. Ἡ ὑποδοχή, λοιπόν, τήν ἑπομένη ἡμέρα, δηλαδή σήμερα, στά Ἱεροσύλυμα, “μετά βαΐων καί κλάδων ἐλαίας” ἀπό τούς Ἑβραίους καί οἱ ἰαχές “ὡσαννά εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος” σχετίζονται ἀπολύτως μέ τήν πεποίθηση ὅτι στήν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων γίνεται ὑποδοχή ἑνός ἡγέτη πού κάνει θαύματα καί ἀνασταίνει νεκρούς, ὅπως τό Λάζαρο, ἑνός ἡγέτη δηλαδή ὁ ὁποῖος θά ἔδινε στό λαό Του ἰσχύ καί δόξα.
Οὐσιαστικά, ὁ λαός σήμερα ἐπευφημεῖ τό Χριστό, διότι πιστεύει ὅτι εἶναι παντοδύναμος, ὅτι μπορεῖ νά τοῦ ἱκανοποιήσῃ τό ἐνδόμυχο αἴτημά του να κυριαρχήσῃ ἐπί τῆς γῆς, ὥστε νά ἀπολαμβάνῃ τίς τιμές καί τή δόξα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Γι᾽ αὐτό, ὅταν μετά ἀπό δύο – τρεῖς ἡμέρες ἦλθε ἡ ταπείνωση τοῦ ἡγέτη μέ τή σύλληψή του καί ἡ, κατά τή δική τους κρίση, ἀποδόμηση τῆς προσωπικότητάς Του ἀπό τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, ὁ ἔπαινος καί ἡ δοξολογία μετετράπησαν σέ ὕβρεις καί σέ αἴτημα θανατικῆς καταδίκης: “ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν”.
Ἀγαπητοί μου Ἴμβριοι,
Τό σημερινό γεγονός καί κυρίως ἡ μετατροπή τοῦ φρονήματος τοῦ λαοῦ ἀπό τό “ὡσαννά” στό “σταύρωσον” θέτει ἐνώπιόν μας μία πρόκληση: μήπως κι ἐμεῖς τελικά θαυμάζουμε ἕναν Θεό πού μπορεῖ νά μᾶς κάνῃ δυνατούς, παρέχοντάς μας μιά δύναμη εἴτε κοσμική εἴτε πνευματική γιά ἴδιον συμφέρον; Τί σημαίνει ν᾽ ἀγαπήσωμε πραγματικά τό Χριστό καί τό Σταυρό Του καί νά ὑμνήσωμε τήν Ἀνάστασή Του; Προχωροῦμε πρός τό Πάσχα, τό ὁποῖο γίνεται ὄμορφο καί οὐσιαστικό ὅταν ἀνασταίνεται μέσα μας ὅλος ὁ ἄνθρωπος. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ καθένας ἀπό μᾶς θά πρέπῃ νά στερηθῇ ἕνα κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ του, γιά νά τό δώσῃ στόν ἀδελφό του, θά πρέπῃ νά περιορίσῃ τό χῶρο του, γιά νά μπορῇ ν᾽ ἀναπνέῃ πιό ἄνετα ὁ πλησίον του, θά πρέπῃ νά ἀρνηθῇ τή δική του δύναμη καί νά ἀφεθῇ στό Χριστό μετανοημένος καί ἀνακαινισμένος διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί, ὅσο μένουμε καθηλωμένοι στίς ἐπιθυμίες μας καί στά πάθη μας, δέν ἔχουμε σχέση μέ τόν Σταυρωθέντα Χριστό οὔτε μποροῦμε νά γευθοῦμε τήν Ἀνάστασή Του.
Ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους, τόν ὁποῖον ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀξίωσε νά δῇ τό φῶς τῆς ἡμέρας σέ αὐτόν τόν τρισευλογημένο τόπο, στήν Ἴμβρο μας, στό νησί τῆς καρδιᾶς μας, τῶν καημῶν μας, τῶν πατέρων μας καί τῆς ἀτελείωτης νοσταλγίας μας, σᾶς καλεῖ γιά μιά ἀκόμη φορά: “ἐξέρχεσθε οἱ πιστοί εἰς τήν Ἀνάστασιν”. Ὁ τόπος μας, ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες, μᾶς θυμίζει τήν Βασιλεία πού ἦλθε νά ἐγκαθιδρύσῃ ὁ Χριστός στή γῆ. Βασιλεία χάριτος, ἀγάπης, εἰρήνης καί ὀμορφιᾶς. Ἕνας τέτοιος τόπος εἶναι καί τό νησί μας, πού διαθέτει ἕνα μοναδικό πολιτισμό καί πολλή χάρη καί ὀμορφιά. Καμμιά λατρεία τῆς δύναμης καί τῆς ἐξουσίας τοῦ κόσμου τούτου δέν ὑπάρχει ἐδῶ. Στό ἦθος καί στό βίωμα τῶν προγόνων μας δέν ἐπιζητήθηκε ποτέ ἡ ἔνταση καί ἡ κοσμική δύναμη ἀλλά ἡ καθαρότητα καί ἡ πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Λίγοι εἶναι οἱ Ρωμιοί πού ἀπέμειναν πιά στήν Ἴμβρο μας καί χιλιάδες ἐκεῖνοι πού ξεριζώθηκαν ἀπό τόν τόπο τους κι ἔριξαν ἄγκυρα σέ ἄλλα λιμάνια καί ρίζωσαν σέ ἄλλους τόπους, χωρίς ὅμως οὔτε στιγμή νά ξεχνοῦν τό ἀγαπημένο νησί τους. Ὅσοι ἔμειναν, λοιπόν, κι ὅσοι ἐπιστρέψαμε στήν Ἴμβρο αὐτές τίς ἡμέρες, μαζί μέ τήν παρουσία τοῦ καλοῦ μας ποιμενάρχου Μητροπολίτου κ. Κυρίλλου καί τοῦ νεωστί χειροτονημένου Μητροπολίτου Σαράντα Ἐκκλησιῶν κ. Ἀνδρέου, θά βιώσουμε τά γεγονότα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος μέ τά μοναδικά ἤθη καί ἔθιμα τοῦ τόπου μας καί τίς παραδόσεις τῶν προγόνων μας. Καί θά θυμηθοῦμε τά παλιά.
Συγκινοῦμαι, διότι βλέπω τήν Ἴμβρο ντυμένη μέ τό ἀνοιξιάτικο φόρεμά της, μοσχομυρισμένη ἀπό τά ἀρώματα τῶν λουλουδιῶν τῶν ἀγρῶν της καί μοῦ ᾽ρχεται νά τήν ρωτήσω: “Ποῦ πᾶς ντυμένη στά καλά σου, κρατώντας τά δοξασμένα βάγια στά χέρια σου;”. Σιωπῶ ὅμως, διότι ξέρω τήν ἀπάντηση: “Πηγαίνω κι ἐγώ μαζί σου, Πατριάρχα τοῦ Γένους, καί μαζί μέ ὅλα τά παιδιά μου τούς Ἰμβρίους πού ἦρθαν νά ζεσταθοῦν ἀπό τή θαλπωρή τῆς μάνας τους γῆς, πηγαίνω στήν κατάνυξη νά ὑπαντήσω τόν Νυμφίο καί νά συνεορτάσω μαζί σας τήν Ἀνάσταση”.
Καλή Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα καί καλή Ἀνάσταση.