Ἱερώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Ἁλικαρνασσοῦ κύριε Ἀδριανέ, Ἀρχιερατικῶς Προϊστάμενε τῆς Περιφερείας Φαναρίου – Κερατίου Κόλπου,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ τῆς Δημοκρατίας τῆς Οὐκρανίας ἐν Ἀγκύρᾳ,
Ἐντιμότατε κ. Γενικέ Πρόξενε,
Ἐντιμολογιώτατε Ἄρχοντες,
Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε,

Μέ μεγάλην χαράν καί συγκίνησιν συμμετέχομεν σήμερον εἰς τήν κατανυκτικήν λατρευτικήν ταύτην σύναξιν ἐν τῷ ἱστορικῷ Ἱερῷ Ναῷ Ἁγίου Νικολάου Τζιβαλίου, τόν ἐνοριακόν ναόν τῆς ἐνταῦθα ὀρθοδόξου Οὐκρανικῆς Κοινότητος. Οἱ ναοί τῆς Πόλεώς μας καί αἱ ἱεραί ἀκολουθίαι εἰς αὐτούς, συνδέουν ὑμᾶς, ἀγαπητά τέκνα ἐν Κυρίῳ, μέ τήν ἱστορίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν μυριάδων ὀρθοδόξων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπί μακρούς αἰῶνας ἔδωκαν ἐνταῦθα τήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως εἰς Χριστόν καί τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς τρόπου τοῦ βίου. Ἡ ἱστορία των εἶναι ὄντως καί ἰδική σας ἱστορία, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων εἶναι ἡ ἰδική σας Μήτηρ Ἐκκλησία.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ μαρτυρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς μαρτυρίας τῆς Ἀναστάσεως, ἐν τῇ ἀδιασπάστῳ αὐτῶν ἑνότητι. Συγκλονιστική εἶναι ἡ περιγραφή, τήν ὁποίαν δίδει διά τόν σταυροαναστάσιμον χαρακτῆρα τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκηδόνος καί πνευματικός ἡμῶν Πατήρ Μελίτων: «Γνώριμοι εἶναι εἰς τήν ἐσταυρωμένην Ἐκκλησίαν οἱ ἐμπτυσμοί, οἱ κολαφισμοί, αἱ μάστιγες, τά ραπίσματα καί ὁ ἀκάνθινος στέφανος καί ἡ χολή μετά ὄξους καί ἡ λόγχη … Ὁ Σταυρός εἶναι δικός της. Τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Τό πρῶτον καί τό ὕστατον, τό μέγιστον προνόμιόν της. Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία.
Εἰς τήν ὅλην αὐτήν συμφωνίαν τῆς Σταυρώσεως καί συσταρώσεως, μία μόνον παραφωνία ὑψοῦται ἀπό τῆς ἐσταυρωμένης Ἐκκλησίας: ῾Οὐ τετέλεσται᾿… Διότι ἐδῶ οὐδέποτε ἐπιστεύσαμεν εἰς τήν ἰσχύν τοῦ θανάτου, ἀλλά πάντοτε εἰς τήν ἀλήθειαν τῆς Ἀναστάσεως. Ἐν τῇ Μεγάλη Ἐκκλησίᾳ, ὁ Ἐπιτάφιος δέν εἶναι θρῆνος, ἀλλά προεόρτια τῆς Ἀναστάσεως». (Χαλκηδόνια, 478 – 479).
Αἱ συγκυρίαι καί αἱ ἱστορικαί περιπέτειαι σᾶς ὡδήγησαν, προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἐδῶ εἰς τήν Πόλιν μας, ἤ ἀλλαχοῦ εἰς τήν Τουρκίαν. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐνδιαφέρεται καί φροντίζει διά τήν πνευματικήν καί λειτουργικήν σας ζωήν καί διά τήν κατά Χριστόν διαποίμανσίν σας. Ὁ Ἀρχιερατικῶς Προϊστάμενος τῆς Περιφερείας Φαναρίου – Κερατίου Κόλπου Ἐπίσκοπος Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανός εἶναι ὁ ἐπόπτης καί διά τόν ἰδικόν σας ναόν καί ὁ π. Χαραλάμπης Νίτσεφ ἔχει ὁρισθῆ ἱερατικῶς ὑπεύθυνος δι᾿ ὑμᾶς, ὥστε νά τελῶνται αἱ ἱεραί ἀκολουθίαι κατά τό ἰδικόν σας τυπικόν καί εἰς τήν μητρικήν σας γλῶσσαν. Εὐχαριστοῦμεν ἀμφοτέρους διά τήν ἀγάπην των πρός ὑμᾶς καί διά τήν ἀφοσίωσίν των εἰς τήν πνευματικήν των ἀποστολήν.
Τιμῶμεν σήμερον τήν 86ην ἐπέτειον τοῦ Χολοντομόρ, καί τελοῦμεν εὐλαβῶς τό μνημόσυνον τῶν τραγικῶν θυμάτων τῆς ἀπανθρώπου ταύτης γενοκτονικῆς πράξεως τοῦ σταλινικοῦ καθεστῶτος κατά τοῦ λαοῦ τῆς Οὐκρανίας. Ἀσύλληπτος ἀριθμός Οὐκρανῶν πολιτῶν, παιδίων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀπεβίωσαν ἀπό πεῖναν καί ἐξάντλησιν, ἀμέτρητοι ἐξετελέσθησαν, ἐπειδή ἠγωνίζοντο διά τήν διάσωσιν τῆς ταυτότητός των ὡς ἔθνους, διά τήν γλῶσσαν των καί τόν πολιτισμόν των.
Δυστυχῶς, τό κακόν συνεχίζει τήν ζοφεράν καί κασταστροφικήν αὐτοῦ δρᾶσιν εἰς τόν κόσμον. Χρέος ὅλων ἡμῶν εἶναι νά ἀγωνιζώμεθα ἐναντίον τοῦ κακοῦ καί διά τήν ἐπικράτησιν τοῦ ἀγαθοῦ, μέ κραταιάν τήν πεποίθησιν καί βεβαίαν τήν πίστιν ὅτι τήν ἱστορίαν δέν κατευθύνουν οἱ Ἡρῶδαι καί οἱ δυνάσται, ἀλλά ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης. Ὡς ἀπεφάνθη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία συνῆλθε εἰς τήν Κρήτην τόν Ἰούνιον τοῦ 2016, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καθ᾿ ὁδόν πρός τήν οὐράνιον Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, «δέν ἀδιαφορεῖ διά τά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς, ἀλλά, ἀντιθέτως, συμμετέχει εἰς τήν ἀγωνίαν καί τά ὑπαρξιακά προβλήματά του, αἴρουσα, ὅπως ὁ Κύριός της, τήν ὀδύνην καί τάς πληγάς, τάς ὁποίας προκαλεῖ τό κακόν εἰς τόν κόσμον καί ἐπιχέουσα, ὡς ὁ καλός Σαμαρείτης, ἔλαιον καί οἶνον εἰς τά τραύματα αὐτοῦ (Λουκ. ι’, 34) διά τοῦ λόγου ῾τῆς ὑπομονῆς καί παρακλήσεως᾿ (Ρωμ. ιε’, 4, Ἑβρ. ιγ’, 22) καί διά τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης». Ἐξαγγέλλει τό Εὐαγγέλιον τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, διακηρύττουσα «ὅτι τό κακόν, ὑπό οἱανδήποτε μορφήν, δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον εἰς τήν ἱστορίαν καί δέν πρέπει νά ἀφεθῇ νά κατευθύνῃ τήν πορείαν της». (Ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, Προοίμιον).
Ὑπεῖκον εἰς τά θεῖα προστάγματα, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀγωνίζεται πανταχοῦ καί πάντοτε διά τήν προστασίαν τοῦ κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου. Οἱ διαχριστιανικοί, διαθρησκειακοί, διαπολιτισμικοί διάλογοι, αἱ πρωτοβουλίαι του διά τήν καταλλαγήν καί τήν εἰρήνην, αἱ δράσεις του διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ καταστροφή τοῦ ὁποίου ἀπειλεῖ τήν ζωήν ἐπάνω εἰς τόν πλανήτην γῆ, δημιουργεῖ δέ ἄμεσα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, πεῖναν, μετανάσταυσιν, ἀδικίαν καί ποικίλας ἐντάσεις, ὅλαι αὐταί αἱ δραστηριότητες εἶναι διαστάσεις τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς «οὐ ζητούσης τά ἑαυτῆς»ἀγάπης, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει σύνολον τήν μαρτυρίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ.
Εὐστόχως παρομοιάζεται ἡ φιλάνθρωπος δρᾶσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου μέ τήν συμπεριφοράν τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου. Δέν διαχωρίζει ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία καί ἡ ἀγάπη της, μεταξύ ἡμετέρων καί ξένων, δέν ἀγνοεῖ, ἐν ὀνόματι τῆς λειτουργικῆς καί πνευματικῆς ἀποστολῆς της, τήν ἐντολήν τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον, πρός τόν πάσχοντα, τόν πεινῶντα, τόν ἐν φυλακῇ, τόν γυμνόν, τόν περιπεσόντα εἰς τούς ποικιλωνύμους ληστάς, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων σήμερον λυμαίνονται τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, δέν ἀντιπαρέρχεται, ὅπως ὁ ἱερεύς καί ὁ Λευΐτης τῆς παραβολῆς, τόν ἐν ἀνάγκαις, ἀλλά ἐπιχέει «ἔλαιον καί οἶνον» ἐπί τάς πληγάς. Τήν ἐντολήν αὐτήν ἔχει δώσει ὁ Θεῖος Ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ: «ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· ἐν τούτῳ γνώσονται πάντας ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ’, 34-35).
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀπεφάσισε νά χορηγήσῃ Αὐτοκεφαλίαν εἰς τόν ἐν Οὐκρανίᾳ λαόν τοῦ Θεοῦ, ὥστε οὗτος νά ὀργανώνῃ τά κατ᾿ αὐτόν ἐπί τῇ βάσει τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν παραδόσεών του, μέ σεβασμόν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί ἐν κοινωνίᾳ μετ᾿ αὐτῆς καί μέ τάς λοιπάς ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης θά εὐδοκήσῃ, νά κυριαρχήσῃ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἡ εἰρήνη καί ἡ ἑνότης, ὥστε νά δίδωμεν ἅπαντες ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ τήν καλήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως, εἰς ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος τυρβάζεται περί πολλά καί ἀγνοεῖ τό «ἕν, οὗ ἐστι χρεία».
Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, προσευχόμενοι ὁμοθυμαδόν πρός τόν Κύριον τῆς δόξης νά ἀναπαύσῃ τάς ψυχάς τῶν βιαίῳ θανάτῳ τελευτησάντων εἰς τόν ἀδυσώπητον διωγμόν καί τήν στυγνήν ἐθνοκάθαρσιν εἰς βάρος τοῦ Οὐκρανικοῦ λαοῦ κατά τά ἔτη 1932 / 33, εὐχαριστοῦντες δέ τόν ἐξοχώτατον πρέσβυν τῆς Οὐκρανίας ἐν Τουρκίᾳ καί τόν Ἐντιμότατον ἐνταῦθα Γενικόν Πρόξενον αὐτῆς, συγχαίροντες δέ καί τά μέλη τῆς γλυκυφώνου χορωδίας ἐκ τῆς πόλεως Lviv τῆς Οὐκρανίας, ἀπονέμομεν εἰς ὅλους σας τήν Πατριαρχικήν μας εὐλογίαν καί ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς καί ἐπί τούς οἰκείους σας καί ἐπί σύμπαντα τόν φίλον εὐσεβῆ Οὐκρανικόν λαόν τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.